Het begon met een bijzondere ontmoeting in India...
Shubham werd met kerstmis in 2001 geboren in Bhurkur, een straatarm plattelandsdorpje in de Indiase deelstaat Bihar. Zijn moeder Vandana hebben wij, Jack en Marianne, ontmoet in december 1999 tijdens een fietsreis door India.
Vandana woonde toen nog bij haar ouders in het industriestadje Renukoot in de buurstaat Uttar Pradesh, waar ze die dag het winkeltje van haar vader beheerde. Je kon daar het batterijtje van je horloge laten verwisselen. Ze was een bijdehante vijftienjarige tiener, ze sprak opvallend goed engels, was leergierig en had ambitie: ze wilde advocate worden, vertelde ze. Maar ze werd van alle kanten afgeremd in haar dromen. Haar vader had haar van school moeten halen omdat hij het schoolgeld nodig had voor de medische kosten van haar moeder, die ernstige suikerziekte had (en die in 2004 daaraan is overleden). Om toch aan haar eigen dromen vast te houden had Vandana kleine briefjes op de muur geplakt met engelstalige rijmpjes, als affirmaties waaraan ze kracht ontleende. Zij was de enige die de engelse taal lezen kon... Als anderen ze zouden kunnen lezen, zouden ze haar uitlachen om haar dromen, zei ze.
Hoewel onze ontmoeting misschien maar een half uur duurde, was Vandana een van die mensen die ons bijbleef, ook toen we weer thuis waren. In 2003 ontvingen we van haar een brief over hoe het haar was vergaan. Kort na onze ontmoeting was ze uitgehuwelijkt aan Sanjay, een jongen in Bhurkur, een dorpje 300 kilometer van haar woonplaats. Ze kon het gelukkig wel goed vinden met haar echtgenoot, schreef ze. Maar ze leefden in bittere armoe en een uitzichtloosheid, die haar wanhopig maakte. Na een jaar hadden ze een zoontje gekregen: Shubham. Om de medische hulp bij de bevalling te kunnen betalen had Sanjay 7000 rupees (130 euro) moeten lenen bij de dorpswoekeraar. Daarvoor werd vanaf dat moment 7% rente per maand berekend. Iets wat geen normaal mens in Bhurkur ooit kan betalen. Daarmee hadden zij als jong stel dus meteen al een astronomische schuld die in een hoog tempo verder opliep. Twee jaar later was de schuld al ruim 18000 rupees geworden!
Voor het eerst sinds hun huwelijk in 2000 was Vandana's vader haar in 2003 komen opzoeken. Hij bracht toen de kaart mee die wij in 2000 hadden verstuurd naar allerlei mensen die wij tijdens onze reis ontmoet hadden. Vandana beschouwde dit als een eenmalige kans en greep deze aan om het lot te keren. Ze schreef ons een aangrijpende brief met een dringende smeekbede, of wij niet als sponsor op wilden treden om haar gezin een kans te geven om een betere toekomst op te bouwen. Zij vroeg ons haar man in staat te stellen de middelbare school af te maken en een opleiding tot dokter te volgen.
Na lang wikken en wegen hebben wij besloten om dat daadwerkelijk te proberen. Maar wel op voorwaarde dat ook Vandana zelf weer naar school zou gaan. Want zeker in haar capaciteiten hadden we groot vertrouwen.
Daartoe hebben we de Stichting Shubham in het leven geroepen. Deze betaalt nu maandelijks de kosten voor de huur van een woning in de deelstaathoofdstad Patna, de kosten van het levensonderhoud, en de de kosten van school en boeken. We onderhouden zowat wekelijks contact per e-mail.
